[ad_1]
Επίθεση κατά της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα εξαπέλυσε ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας στην ομιλία του στην Πάτρα και στην κλειστή κομματική εκδήλωση του ΚΚΕ, στο Πάνθεον. Η ομιλία του είχε ως εξής:
“Φίλες και Φίλοι Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Απόψε από δω από την Πάτρα απευθύνουμε κάλεσμα στους εργαζόμενους, τους άνεργους, όλους τους ανθρώπους των λαϊκών
στρωμάτων.
Να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, να συμπορευτούν με το ΚΚΕ. Να γυρίσουν την πλάτη στη μιζέρια, τις μειωμένες προσδοκίες και
απαιτήσεις που επιβάλλουν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και η ΝΔ μέσα από
την κάλπικη αντιπαράθεσή τους.
Ούτε τα προγράμματά τους, ούτε οι ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που στήνουν ανάμεσά τους ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, μπορούν να κρύψουν ότι και
οι δυο τους υπηρετούν το σημερινό βάρβαρο καπιταλιστικό δρόμο. Ούτε τα ψεύτικα διλήμματα που ξέθαψαν από τη ναφθαλίνη, τα
κόμματα του κεφαλαίου μπορούν να κρύψουν ότι συγκλίνουν στα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα.
Βασικός στόχος τους: Να αποδεχτεί ο λαός ότι δεν μπορεί να ζήσει καλύτερα αυτός και τα παιδιά του, με βάση τον πλούτο που παράγει. Να θεωρήσει όλα όσα του έκλεψαν στα χρόνια της κρίσης περασμένα – ξεχασμένα. Να αρκεστεί στις υποσχέσεις ότι μπορεί να του επιστραφούν μόνο κάποια ψίχουλα κι αυτά στους πιο φτωχούς.
Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να κοροϊδεύει πως δήθεν η κυβέρνησή του έδειξε, πως υπάρχει δρόμος εξόδου από την κρίση, προστατεύοντας ταυτόχρονα τους πιο ευάλωτους και κρατώντας την κοινωνία όρθια!!! Μια κοινωνία που είναι κυριολεκτικά γονατισμένη, που συλλογικά πλέον νοιώθει ότι την πρόδωσαν όσοι μέχρι σήμερα εμπιστεύτηκε…
Αλήθεια, ποια κοινωνία παρέμεινε όρθια, κύριοι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όταν, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, το 34,8% του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή 3,7 εκατομμύρια άνθρωποι, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της «επίσημης φτώχειας» και του «κοινωνικού αποκλεισμού»; Και βέβαια αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία.
Όπου για την Ελλάδα, το «κατώφλι» της επίσημης φτώχειας ορίζεται στα 4.560 ευρώ ετήσιου εισοδήματος για ένα ατομικό νοικοκυριό, δηλαδή για
έναν εργάτη σήμερα να ζει με 325 ευρώ το μήνα, ενώ το αντίστοιχο όριο το 2008 -πριν 10 δηλαδή χρόνια- οριζόταν στα 6.580 ευρώ, δηλαδή 470 ευρώ το μήνα, που και πάλι βέβαια ούτε τότε αυτά έφταναν!
Λες και ο εργάτης, ο αυτοαπασχολούμενος στην Πάτρα, ο οποίος ζει με 500 ή με 600 ευρώ σήμερα, δεν είναι φτωχός; Δεν βρίσκεται στα όρια της εξαθλίωσης όταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα βασικά για την επιβίωσή του; Όταν ο κ. Τσίπρας επιμένει ότι «η Ελλάδα πιάνει τους δημοσιονομικούς
στόχους», ότι «η οικονομία αναπτύσσεται ξανά», «το επενδυτικό ενδιαφέρον αυξάνεται», ότι «οι βαθιές θεσμικές μεταρρυθμίσεις αρχίζουν πλέον να
αποδίδουν», απευθύνεται και στο μεγάλο κεφάλαιο λέγοντάς του ότι κάνει καλά τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του.
Απευθύνεται όμως και στους εργαζόμενους, καλώντας τους να βάλουν πλάτη στην ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, προκειμένου να μείνει
κανένα ψίχουλο για τους υπόλοιπους. Όμως, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Πρώτα-πρώτα, η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν προχωρά τόσο “ρόδινα” όσο θέλει να την εμφανίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η πρόσφατη αναταραχή στο χρηματιστήριο αποδεικνύει πως το κλίμα εφησυχασμού και κανονικότητας, που προσπαθεί να καλλιεργήσει η
κυβέρνηση, είναι τελείως επίπλαστο. Η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι εύθραυστη και αρκεί ένα ελαφρύ σοκ για να την εκτροχιάσει.
Σύμφωνα μάλιστα με το καλύτερο σενάριο -το οποίο δεν περιλαμβάνει την εκδήλωση νέας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης- η Ελλάδα χρειάζεται πάνω από 10 χρόνια για να επιστρέψει στο προ κρίσης επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης!
Αν συνυπολογίσουμε την κατάσταση των εγχώριων τραπεζών, την όξυνση των αντιθέσεων στην Ευρωζώνη και στην περιοχή της Ανατολικής
Μεσογείου, καθώς και τις πιθανές επιπτώσεις απ’ την κλιμάκωση του ανταγωνισμού ΗΠΑ, Κίνας και Ρωσίας, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε τον μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας αυτών των προβλέψεων.
Αν σκεφτούμε μόνο τις πιθανές επιπτώσεις σε προβλεπόμενες επενδύσεις της Κίνας στην Ελλάδα, στη ναυπηγοεπισκευή, στην ηλεκτρική ενέργεια, στον τουρισμό, στα logistics, το επόμενο διάστημα. Ασφαλώς, ο μεγαλύτερος κίνδυνος απ’ την επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να γίνει ο σημαιοφόρος των σχεδίων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι να γίνει η ίδια η Ελλάδα στόχος στην περίπτωση μιας πιο γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης.
Παράλληλα, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητος ο πρωταγωνιστικός ρόλος αμερικανικών ομίλων (Bank of America, Citigroup) στην πώληση των ελληνικών τραπεζικών μετοχών, σε συνδυασμό με τη δήλωση του διοικητή της ΤτΕ, Γ. Στουρνάρα, για τους εξωγενείς παράγοντες που πιέζουν τις
ελληνικές τράπεζες. Όμως, οι παράγοντες αυτοί δεν μπορούν να συγκαλύψουν τα αντικειμενικά προβλήματα του εγχώριου τραπεζικού τομέα που τροφοδοτούν την τάση απωλειών των τραπεζικών μετοχών.
Είναι γεγονός, ότι οι τέσσερις εγχώριοι τραπεζικοί όμιλοι πέρασαν την τελευταία διετία ορισμένα τεστ αξιολόγησης (stress test) και βελτίωσαν μια σειρά δείκτες, όμως κάθονται πάνω σε μία ωρολογιακή βόμβα, η οποία λέγεται: «κόκκινα δάνεια».
Ένα μέρος των κεφαλαίων, που δάνεισαν οι τράπεζες με τη μορφή στεγαστικών και επιχειρηματικών δανείων, έχει «καταστραφεί» στην πράξη,
δεν πρόκειται να αποφέρει κέρδος. Ωστόσο, αν αυτό αποτυπωθεί επίσημα στους ισολογισμούς των τραπεζών, θα αποκαλύψει και θα εξασθενίσει έτσι την οικονομική τους θέση.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Η υπερχρέωση κρατών, επιχειρήσεων, ομίλων και λαϊκών οικογενειών και η δυσκολία απομείωσης των χρεών τους αποτελεί έκφραση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Διογκώνεται έτσι το κεφάλαιο, που δεν μπορεί να επενδυθεί με
ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, σε 31 κράτη (που καλύπτουν το 61% του παγκόσμιου ΑΕΠ) το κρατικό χρέος φτάνει πλέον το 95% του ΑΕΠ. Αντικειμενικά, αυξάνει η δυσκολία των αστικών επιτελείων διεθνώς να διασφαλίσουν μια ελεγχόμενη απαξίωση ενός μέρους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, που αποτελεί και τον βασικό τρόπο στον καπιταλισμό, ώστε να δώσουν ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
Οι αστικές κυβερνήσεις δικαίως φοβούνται τους τριγμούς που μπορεί να επιφέρει η χρεοκοπία του αστικού κράτους ή μιας μεγάλης προβληματικής
τράπεζας. Ταυτόχρονα, κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο επιδιώκει την εξασθένηση του αντιπάλου, για να δώσει διέξοδο στο δικό του υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο.
Η κρατική στήριξη προβληματικών ομίλων σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα κρύβει προσωρινά τον κίνδυνο «κάτω από το χαλί», αλλά το
πρόβλημα -η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου- διογκώνεται τελικά διεθνώς. Η πορεία προς μία νέα διεθνή καπιταλιστική κρίση είναι
προδιαγεγραμμένη.
Ταυτόχρονα, και πάνω σε αυτό το έδαφος, αλλάζει ο διεθνής συσχετισμός οικονομικής ισχύος και οξύνεται ο ανταγωνισμός τόσο ανάμεσα
στα ιμπεριαλιστικά κέντρα όσο και στο εσωτερικό αυτών των συμμαχιών.
– Ο «εμπορικός πόλεμος» των ΗΠΑ κατά της Κίνας αλλά και της
Γερμανίας,
– Η γεωπολιτική αντιπαράθεση ΗΠΑ – Ρωσίας,
– Η διαπάλη στο εσωτερικό της Ευρωζώνης,
– Το BREXIT,
υπογραμμίζουν ακριβώς αυτό το συμπέρασμα.
Το ΔΝΤ, στην τελευταία του έκθεση, προβλέπει επιβράδυνση της οικονομίας το 2019 σε ΗΠΑ, Ευρωζώνη, Ιαπωνία και Κίνα. Η διόγκωση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και η όξυνση των αντιθέσεων καταγράφεται ιδιαίτερα στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και της ΕΕ,
με τις τάσεις να αποτυπώνουν την όξυνση της ανισομετρίας μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης.
Αποτυπώνεται η υπεροχή των τραπεζών της Γερμανίας, έναντι της Γαλλίας και της Ιταλίας. Η αύξηση της διαφοράς οικονομικής ισχύος της Γερμανίας με την Ιταλία αποτυπώνεται και στη μεγάλη αύξηση της διαφοράς κόστους δανεισμού, της διαφοράς της απόδοσης γερμανικού και ιταλικού κρατικού ομολόγου.
Εδώ μπορεί να βρει κανείς την απάντηση, γιατί η νέα αστική κυβέρνηση της Ιταλίας πιέζει τη γερμανική κυβέρνηση και την Κομισιόν για χαλάρωση της
αυστηρής περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής, της εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας. Γιατί η ιταλική κυβέρνηση με την κατάθεση του νέου προϋπολογισμού της επιδιώκει να στηρίξει φορολογικά τις δικές της επιχειρήσεις και να αμβλύνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ, της Ευρωζώνης, καλά κρατεί. Για αυτό εκφράζονται σοβαρές διαφωνίες στις προτάσεις εμβάθυνσης της ΕΕ και των περιορισμών στην αυτοτέλεια της πολιτικής των κρατών- μελών.
Σε κάθε περίπτωση όλη αυτή η όξυνση της διαπάλης για το πώς θα επιμεριστούν τα κέρδη και οι ζημιές ανάμεσα στις διάφορες χώρες- κράτη,
καθιστά αβέβαιο το ίδιο το μέλλον της Ευρωζώνης. Τι αποκαλύπτεται; Πως μια νέα εκδήλωση διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης με έντονες επιπτώσεις στην εγχώρια οικονομία βρίσκεται προ των πυλών.
Και πως το ενδεχόμενο μιας ανέφελης πορείας μακροπρόθεσμης καπιταλιστικής ανάπτυξης, που ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, είναι
πρακτικά απίθανο, βρίσκεται μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας!
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Και τι δεν έχουμε ακούσει αυτούς τους μήνες μετά την τυπική λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο…! Ότι βγήκαμε από τα μνημόνια… Ότι η Ελλάδα επανήλθε στην ευρωπαϊκή κανονικότητα… Ότι έχει πλέον τη δυνατότητα να καταθέτει το δικό της προϋπολογισμό, όπως όλες οι κυβερνήσεις…
Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά για την εργατική τάξη, τον λαό; Τι αλλάζει στη ζωή του ελληνικού λαού; Όταν είναι εδώ και παραμένουν σε ισχύ όλοι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων που στράγγισαν το εισόδημά του, καταπάτησαν τα δικαιώματα του; Όταν έχει φορτωθεί τα ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060 και ένα χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος;
Μάλιστα, η κατάθεση του προϋπολογισμού και η έγκρισή του είναι η απόδειξη ότι είναι εδώ και παραμένουν στο ακέραιο: Η επιτροπεία, οι αυστηροί δημοσιονομικοί στόχοι από τους οποίους η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να παρεκκλίνει ούτε ευρώ. Όσο δε για τις δύο αντιλαϊκές εκδοχές του προϋπολογισμού, η πρώτη με, και η δεύτερη χωρίς τις επιπρόσθετες περικοπές των συντάξεων, ήταν τουλάχιστον για γέλια.
Η συζήτηση επικεντρώνεται στο αν θα μειωθούν ή όχι οι συντάξεις, γιατί θέλουν να συζητάμε τι δεν θα χάσουμε και όχι τι πρέπει να πάρουμε
πίσω, τι πρέπει να κερδίσουμε. Η ουσία, όμως, είναι ότι συνολικά το προσχέδιο του προϋπολογισμού αποδεικνύει περίτρανα πως ο λαός θα συνεχίζει να πληρώνει για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.
Γιατί, τελικά, λίγη σημασία έχει από ποια τσέπη του λαού θα έρθουν οι νέες περικοπές. Όσο κι αν ψάξει κανείς, θα δυσκολευτεί να βρει διαφορές ουσιαστικής ανακούφισης των εργαζομένων ανάμεσα στο προσχέδιο του προϋπολογισμού και σε όλους τους προηγούμενους. Μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες και συνταξιούχοι επωμίζονται τα βάρη:
– Με εξαντλητικούς έμμεσους και άμεσους φόρους,
– με διατήρηση των κουτσουρεμένων συντάξεων και μισθών,
– με διαιώνιση των ελλείψεων σε σχολεία, νοσοκομεία, δήμους.
Αποτελεί πρόκληση για τον λαό, που συνεχίζει να ματώνει, η κυβέρνηση να προβάλει ως μεγάλη της επιτυχία το πρωτογενές πλεόνασμα και το υπερπλεόνασμα, για να συγκαλύπτει ποιος τελικά το πληρώνει. Αποτελεί φυσικά επιτυχία για την άρχουσα τάξη της χώρας και τους “διορισμένους” φοροεισπράκτορές της, την εκάστοτε κυβέρνηση, και γι’ αυτό δικαίως πανηγυρίζει ο Αλ. Τσίπρας.
Η Ελλάδα στα χρόνια της ονομαζόμενης «αριστερής» κυβέρνησης έγινε πρωταθλήτρια στις αυξήσεις φόρων μεταξύ των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ.
Αλλά δεν πληρώσαμε όλοι μαζί το μάρμαρο. Γιατί στα δημόσια έσοδα, οι μεγάλες επιχειρήσεις καταβάλλουν ένα ελάχιστο, ως ανύπαρκτο μερίδιο, που μόλις φτάνει το ισχνό ποσοστό του 5%, αξιοποιώντας νόμιμες φοροαπαλλαγές, αναπτυξιακούς νόμους και τη νόμιμη δυνατότητα μεταφοράς εσόδων στο εξωτερικό.
Το υπόλοιπο 95% καταβάλλεται από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους αγρότες, όλους αυτούς που η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τους βαφτίζει φοροφυγάδες και τους κυνηγά ανηλεώς. Την ίδια στιγμή, το ποιος χάνει και ποιος κερδίζει με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, φαίνεται και με τα περιβόητα “αντίμετρα” της κυβέρνησης.
Πρώτα – πρώτα, τα λεγόμενα αντίμετρα δεν είναι μέτρα ανακούφισης. Προέρχονται απ’ τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, που
πληρώνει ο λαός. Είναι τουλάχιστον πρόκληση να σου παίρνουν 10, να σου επιστρέφουν 1 και να λένε ότι σε ανακουφίζουν κιόλας. Η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, αν σκεφτεί κανείς πως στο προσχέδιο του προϋπολογισμού, στο σενάριο που προβλέπει ότι δεν θα κοπούν οι συντάξεις, προβλέπεται να κοπούν μια σειρά αντίμετρα προς τους εργαζομένους, τα γεύματα προς τους μαθητές και το επίδομα θέρμανσης.
Βέβαια, παραμένουν μόνο τα αντίμετρα που πάνε προς το μεγάλοκεφάλαιο με επιδοτήσεις ασφαλιστικών εισφορών και μείωση της φορολογίας
του. Αυτός είναι ο χαρακτήρας των «επιλογών» του ΣΥΡΙΖΑ. Να διαλέξουμε αν θα θυσιάσουμε τις συντάξεις ή τα επιδόματα.
Να διαλέξουμε αν και πόσο ο φτωχός πρέπει να θυσιάσει κάτι παραπάνω για τον φτωχότερο. Και όλα αυτά για να μη θιγεί, ούτε στο ελάχιστο, ο πραγματικός πλούτος. Το κεφάλαιο, οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, το καπιταλιστικό κέρδος, αυτό το οποίο καρπώνονται οι μεγαλομέτοχοι της βιομηχανίας, του εμπορίου, των τραπεζών, τις ναυτιλίας, των κατασκευαστικών ομίλων, οι εφοπλιστές.
Φίλες και Φίλοι
Δεν χωρά πλέον καμία αμφιβολία πως η καπιταλιστική ανάπτυξη θα διατηρήσει το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων και θα φέρει και καινούργια. Κι όσο για τα πενιχρά μέτρα, που υπόσχονται τα κυβερνητικά στελέχη, αυτά εξαρτώνται από το αν η ανάπτυξη πάει καλά τα επόμενα χρόνια και δεν προκύψει νέα οικονομική κρίση, αν οι θεσμοί πειστούν, αν τα δημόσια οικονομικά ευημερούν, και πολλά ακόμα αν…
Κυρίως όμως τα μέτρα αυτά δεν αποκαθιστούν τις αδικίες. Και είναι τουλάχιστον πρόκληση να παρουσιάζονται ως τέτοια. Τα μέτρα της κυβέρνησης, το πολύ-πολύ είναι ελάχιστα ψίχουλα σε λίγους, την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι έχουν χάσει ήδη, σχεδόν το 50% του εισοδήματός τους και αναμένεται και νέα επίθεση.
Ο κατώτατος μισθός ακόμα κι αν αυξηθεί κατά 30 ευρώ, έχει ήδη υποχωρήσει κατά 150. Την ίδια στιγμή οι εργοδότες παίρνουν δωράκι τις ασφαλιστικές εισφορές, οπότε η αύξηση του μισθού γίνεται απ’ την τσέπη του λαού, όχι της εργοδοσίας… Για μια ακόμα φορά αναδιανομή της φτώχειας. Οι περιβόητες μειώσεις των ασφαλίστρων συγκαλύπτουν πως οδηγούν σε κατάρρευση της σύνταξης, δηλαδή πως πρόκειται απλά για μετάθεση του πότε θα πληρώσεις.
Επίσης, συγκαλύπτουν πως πρόκειται για μικρές αλλαγές στον νόμο- λαιμητόμο Κατρούγκαλου – ΣΥΡΙΖΑ, που εκτόξευσε τις ασφαλιστικές
εισφορές. Ουσιαστικά είναι μια εξαιρετική εφαρμογή του γνωστού γνωμικού του Χότζα, ότι μια μικρή βελτίωση μπορεί να σβήσει απ’ τη μνήμη την προηγούμενη μεγάλη δραστική επιδείνωση.
Εξάλλου, η όποια μείωση στις εισφορές θα έχει αρνητική επίδραση στο ύψος των συντάξεων. Γι’ αυτό και οι διακηρύξεις του πρωθυπουργού περί
ανάκτησης της εργασίας είναι ένα αδειανό πουκάμισο. Η κυβέρνηση, όχι μόνο διατήρησε στο ακέραιο το αντεργατικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δημιούργησε συνθήκες εργασιακής ζούγκλας ενισχύοντας την εργοδοτική αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό, αλλά το πήγε και ένα βήμα παραπέρα κατεδαφίζοντας ό,τι είχε απομείνει από τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης και βάζοντας αυστηρότερες προϋποθέσεις, νέα εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας.
Και όπου καταφέρνουν να προκηρύξουν κάποια απεργία, τότε άμεσα παρεμβαίνει ο πέλεκυς της δικαιοσύνης, κηρύσσοντας σχεδόν κάθε απεργία
παράνομη και καταχρηστική, όπως πρόσφατα στο λιμάνι του Πειραιά. Τώρα έχει το θράσος να κοροϊδεύει κι από πάνω, λέγοντας πως θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό, ενεργοποιώντας μάλιστα έναν από τους πιο αντεργατικούς νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τον “νόμο Βρούτση”, που φέρνει τον κατώτατο μισθό στα μέτρα του κέρδους και του ανταγωνισμού των καπιταλιστών.
Που καταργεί την συλλογική διαπραγμάτευση για το ύψος του κατώτατου μισθού, ο οποίος θα καθορίζεται με υπουργική απόφαση! Μάλιστα, ο πρώην υπουργός της ΝΔ, Βρούτσης, εμφανίζεται δικαιωμένος για τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο αντιλαϊκός νόμος του –νόμο-δολοφόνο τον είχε χαρακτηρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τότε στη βουλή- τώρα, από σκέτος νόμος Βρούτση έχει γίνει πλέον «δολοφονικός» νόμος Βρούτση- Αχτσιόγλου.
Τέτοια είναι η σύμπλευση και η σύγκλισή τους! Κανονικός γάμος με κουμπάρους την τρόικα και τον ΣΕΒ… Ακόμη κι αν δώσουν κάποια ψίχουλα-πρόκληση στους εργαζόμενους για προεκλογική χρήση, αυτά θα εξανεμιστούν και με το παραπάνω από όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, όπως η δραστική μείωση του αφορολόγητου.
Αν ήθελε η κυβέρνηση να αυξήσει πραγματικά τον κατώτατο μισθό, θα ψήφιζε την τροπολογία που κατέθεσε το ΚΚΕ για την επαναφορά του κατώτατου στα 751 ευρώ! Αυτή θα ήταν πραγματική αύξηση! Τώρα, προεκλογικά, θυμήθηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ το αίσχος του υποκατώτατου μισθού, που έδωσε τη δυνατότητα στην εργοδοσία να εκμεταλλεύεται νέα αγόρια και κορίτσια.
Αλήθεια, η ΝΔ δεν τον νομοθέτησε; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον υλοποιεί ως κυβέρνηση τα τελευταία 4 χρόνια; Τώρα τους έπιασε ο πόνος για τους νέους εργαζόμενους; Όχι βέβαια. Τα μεγάλα αφεντικά έχουν στο νου τους. Γιατί το αίσχος της εργασιακής ζούγκλας για τους νέους έχει πολλά ονόματα: Μερική απασχόληση, ελαστικές σχέσεις, «μαθητεία».
Είναι ουσιαστικά η απλήρωτη δουλειά, που ισχύει για χιλιάδες νέους της κατάρτισης και όχι μόνο. Όλους, δηλαδή, όσοι δουλεύουν τζάμπα, μόλις
για λίγα ευρώ. Αλήθεια, ποιους νομίζουν ότι κοροϊδεύουν ο Τσίπρας και η υπουργός του, όταν μιλάνε για επέκταση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων;
– Επέκταση που βασίζεται στην καλή θέληση των εργοδοτών, με την προαιρετική κατάθεση του μητρώου.
– Επέκταση που βάζει ως προϋπόθεση αυτή να καλύπτει το 50+1 των εργαζόμενων του κλάδου.
Στη μεγάλη πλειοψηφία του κλάδων δεν υπάρχουν συμβάσεις, ως αποτέλεσμα του αντεργατικού νομικού πλαισίου, το οποίο και η σημερινή
κυβέρνηση το αφήνει αναλλοίωτο. Αλλά ακόμη και εκεί που υπάρχουν, αυτές δεν έχουν καμία αξία για τους εργαζόμενους με μερική απασχόληση, για τους συμβασιούχους εργαζόμενους, για τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, γιατί όλοι αυτοί αποκλείονται από τις κλαδικές συμβάσεις.
Μόνο για παράδειγμα στον κλάδο του Τουρισμού υπάρχουν πάνω από 14 διαφορετικές μορφές συμβάσεων. Τα μέτρα αυτά δεν αφορούν την
πλειοψηφία των νέων εργαζομένων, γιατί πάνω από το 52% εργάζονται υπό καθεστώς μερικής απασχόλησης και αμείβονται με 378 ευρώ μικτά. Η διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και η θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας έχουν ως προαπαιτούμενο το φθηνό, αναλώσιμο, ευέλικτο και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό.
Για ποιες ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις μιλάει και η ΝΔ; Για αυτές που αχρήστευσε και επιδιώκει να παραμείνουν σε αχρηστία; Για ποιο ασφαλιστικό σφάζονται στην ποδιά των μεγαλοεργοδοτών; Για αυτό που προωθεί την «ανταποδοτικότητα» και την ιδιωτική ασφάλιση, που έχει τη σφραγίδα της ΕΕ και του ΟΟΣΑ και είναι ο πυρήνας τόσο του νόμου Κατρούγκαλου όσο και των σχεδίων «αλά Πινοσέτ» της ΝΔ;
Οι διαφορές τους αφορούν στο από ποια τσέπη θα τα πάρουν από τον λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη φοροληστεία και τα χαράτσια του θα αδειάζει τη μία
τσέπη των εργαζομένων και η ΝΔ με το «τσεκούρι» στις κοινωνικές δαπάνες, στην Υγεία και Πρόνοια, θα αδειάζει την άλλη. Ενώ και οι δύο υπόσχονται νέες φοροαπαλλαγές και απαλλαγές από εισφορές, «διευκολύνσεις» και κίνητρα σε «επενδυτές» και κεφάλαιο. Όλα στο χέρι» και άμεσα.
Φίλες και Φίλοι
Ο ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνει τη στήριξη του κεφαλαίου. Πού θα βρουν καλύτερο;Μέσα σε 4 χρόνια κατάφερε να υλοποιήσει όλα όσα η ΝΔ και το
ΠΑΣΟΚ, ο καθένας μόνος του ή από κοινού, δεν τόλμησαν ή δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν σε δεκαετίες. Το κεφάλαιο, όμως, δεν θα είχε πρόβλημα και με μια κυβέρνηση της ΝΔ, άλλωστε πριν πεινάσει μαγειρεύει. Κι όταν ο ένας χρεοκοπεί, ετοιμάζει τον επόμενο να πάρει τη θέση του, για να κάνει τα ίδια και χειρότερα στο λαό.
Για αυτό ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ σφάζονται στην ποδιά των μονοπωλιακών ομίλων. Ο ένας διαφημίζει στο κεφάλαιο την ικανότητά του στη χειραγώγηση και τον εγκλωβισμό του λαού και ο άλλος την προσήλωσή του στις μεταρρυθμίσεις. Η διαπάλη τους είναι για το ποιος θα αποσπάσει περισσότερα εύσημα
από το κεφάλαιο και τις αγορές, από τους διάφορους παράγοντες των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αποδέχονται, επίσης, να αναλαμβάνει η χώρα τον επικίνδυνο ρόλο του σημαιοφόρου των σχεδίων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της αστικής τάξης της χώρας. Διακινδυνεύουν τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ενδεχόμενη μεγάλη πολεμική αναμέτρηση για τα συμφέροντα εγχώριων και ξένων μονοπωλιακών ομίλων.
Παίζουν με τη φωτιά, την ώρα που οξύνονται οι αντιθέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας στα Βαλκάνια και επιδεινώνονται οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας. Μετατρέπουν την Ελλάδα σε απέραντη αμερικανική βάση, δηλαδή σε στόχο, σε περίπτωση μιας μελλοντικής στρατιωτικής σύρραξης. Η επέκταση της βάσης στη Σούδα, η μεταφορά drones στη Λάρισα, η δημιουργία βάσης αμερικανικών ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, ο σχεδιασμός για μεταφορά “ειδικών όπλων”, δηλαδή πυρηνικών στον Άραξο κ.ά. είναι μέτρα που ήδη υλοποιούνται απ’ την κυβέρνηση και έχουν τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ και των άλλων κομμάτων.
Αυτούς τους σχεδιασμούς υπηρετεί η κυβέρνηση, όταν δίνει το 2% του ΑΕΠ (4 δισ. ευρώ), κάθε χρόνο, για τα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, τη στιγμή που ο λαός
υποφέρει. Όταν στέλνει ελληνικά στρατεύματα εκτός συνόρων σε ΝΑΤΟϊκές αποστολές και ασκήσεις. Όταν πρωταγωνιστεί να μπουν νέες χώρες στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όπως τώρα με τη συμφωνία των Πρεσπών.
Αυτή η πολιτική δεν είναι προς το συμφέρον του λαού και της νεολαίας. Οι ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ δεν είναι παράγοντες ασφάλειας και σταθερότητας.
Οι βάσεις τους δεν φτιάχνονται για να προστατεύσουν τη χώρα και τα σύνορα, όπως λένε τα παπαγαλάκια τους, αλλά για να λειτουργήσουν ως
ορμητήρια πολέμου και επεμβάσεων, για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των ενεργειακών κολοσσών. Θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε “μαγνήτη”
πιθανών επιθέσεων.
Άλλωστε, η συμμετοχή της χώρας μας όλα αυτά τα χρόνια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η παρουσία των ΝΑΤΟϊκών βάσεων στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν
απέτρεψαν, αλλά αντίθετα όξυναν την τουρκική επιθετικότητα. Το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο, που το θεωρεί ενιαίο επιχειρησιακό χώρο. Παίζει τον ρόλο του “Πόντιου Πιλάτου” στις ελληνοτουρκικές διαφορές.
Ακριβώς όλα αυτά προσπαθούν να κρύψουν με την ανάδειξη και συντήρηση της κόντρας Καμμένου-Κοτζιά, την επιλογή προς το παρόν του Καμμένου από τον Τσίπρα, για να γαντζωθεί για κανά δυο μήνες ακόμα στην κυβερνητική καρέκλα, επειδή έτσι επιτάσσει η αμερικάνικη πρεσβεία, η γερμανική πρεσβεία και οι εταίροι της στο προετοιμαζόμενο μακελειό, έτσι ώστε να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά με τη συμφωνία των Πρεσπών, με το νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό του κουαρτέτου, που μας επισκέπτεται συνεχώς για ελέγχους και άλλα σχετικά, αλλά άκρως επικίνδυνα για τα λαϊκά συμφέροντα.
Γι’ αυτό και χρειάζεται να σημάνει ξεσηκωμός απ’ το λαό και τη νεολαία. Τα συλλαλητήρια που έγιναν αυτές τις μέρες σε όλη την Ελλάδα, τα
συλλαλητήρια και η απεργία που ετοιμάζεται στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα για τις 14 Νοέμβρη, έστειλαν και στέλνουν ήδη το μήνυμα. Αυτό το μήνυμα να ακολουθήσει η πλειοψηφία του λαού.
Για να δυναμώσει ο αγώνας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας, γκατώτατο μισθό 751 ευρώ, για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για ΣΣΕ,
για κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων, για δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία.
Αλωνίζουν οι προπαγανδιστές των ΝΑΤΟϊκών σε όλη την Ελλάδα αποθρασυμμένοι από την στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Στην Πάτρα, που
θα έρθουν σε λίγες μέρες, θα μας πουν για την ασφάλεια που πρέπει να νοιώθει ο λαός της Πάτρας, της Αχαΐας, επειδή στον Άραξο, εδώ δίπλα, θα
φιλοξενούνται πυρηνικά όπλα, με την περιοχή να γίνεται μαγνήτης επιθέσεων λόγω Άραξου και Ανδραβίδας. Πρέπει να τους απαντήσουμε ότι είναι
ανεπιθύμητοι και αυτοί και οι βάσεις τους.
Να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να μη χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα ως ορμητήριο των ιμπεριαλιστών. Να κλείσει η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα. Να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιώτες από αποστολές εκτός συνόρων. Να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση απ’ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Να δυναμώσει η κοινή πάλη και αλληλεγγύη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον φασισμό και το σύστημα που τους γεννά.
Φίλες και Φίλοι
Το κάλεσμα του ΚΚΕ αφορά τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Την πλειοψηφία που σήμερα αντιλαμβάνεται ότι, παρά τα παραμύθια για τη δήθεν νέα ημέρα που ξημερώνει, η ανέχεια, η ανεργία, η λιτότητα, η φοροληστεία, η ανασφάλεια συνολικά, θα συνεχιστούν. Απευθυνόμαστε στους εργάτες στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, σε όλους τους τόπους δουλειάς, εκεί που η εργατική τάξη στενάζει από την αγριότητα της εργοδοσίας.
Στους ανέργους και τους ξένους εργάτες, στην πλειοψηφία τους νέοι, που νιώθουν στο πετσί τους όλη την απανθρωπιά του καπιταλιστικού
συστήματος. Στους μισθωτούς του δημοσίου τομέα, των χώρων υγείας και πρόνοιας, στους χώρους εκπαίδευσης και στα σχολεία, εκεί όπου η φροντίδα για την υγεία και τη μόρφωση δίνεται με το σταγονόμετρο για τον λαό και τα παιδιά τους.
Στους μικροϊδιοκτήτες στις πόλεις και τα χωριά είτε είναι επαγγελματίες, έμποροι, αγρότες, επιστήμονες, απέναντι στην ατελείωτη φοροληστεία και
στην επίθεση των μονοπωλιακών ομίλων. Στους νέους και τις γυναίκες των εργατικών -λαϊκών οικογενειών. Στους συνταξιούχους. Στους ένστολους των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας και στους στρατευμένους νέους, ιδιαίτερα μπροστά στους νέους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστών.
Στους ανθρώπους της επιστήμης και του πολιτισμού, που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, χωρίς ουσιαστικά κανένα αντίκρισμα από το κράτος και
τις κυβερνήσεις, με ελλιπή χρηματοδότηση. Στα λαϊκά νοικοκυριά, που βρίσκονται ανυπεράσπιστα στη μανία των πυρκαγιών, των πλημμυρών, των σεισμών, λόγω της έλλειψης των απαραίτητων προληπτικών μέσων.
Απευθυνόμαστε σε εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, σε αγωνιστές, οι οποίοι δεν πιστεύουν στην κοροϊδία της «μεταμνημονιακής εποχής». Σε όσους και όσες αγανακτούν με τη φθορά συνειδήσεων, την ηττοπάθεια που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θέλουν να δώσουν άφεση αμαρτιών στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Καλούμε ειδικά τους ανθρώπους που νιώθουν προοδευτικοί, δημοκράτες, αριστεροί, που κάποιοι συμπορεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια με το ΚΚΕ και ίσως μετά βρέθηκαν σε άλλα μονοπάτια και μετερίζια, αλλά δεν πήγαν και δε θέλουν «να πάνε σπίτι τους».
Που δεν ακολούθησαν, ούτε δέχονται να ακολουθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θλιβερή αυτή οριστική και ανεπίστρεπτη μετάλλαξή του. Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους που, παρά τις επιμέρους διαφωνίες τους, κατανοούν ότι η μαχητική στάση του ΚΚΕ ήταν πραγματική ασπίδα προστασίας.
Ότι τα πράγματα θα ήταν χειρότερα χωρίς το ΚΚΕ. Και ότι τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν αδυνατίζει το ΚΚΕ. Η στάση του ΚΚΕ, πάνω απ’ όλα, συνέβαλε στο να μην επικρατήσει πλήρως η λογική της ηττοπάθειας. Για να μην επικρατήσει οριστικά η λογική της «αναγκαίας προσαρμογής», όπως πονηρά την ονοματίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να σπείρει ένα σύγχρονο ραγιαδισμό, για να φορτώσει προκλητικά στον ίδιο το λαό τη μετάλλαξή του, λέγοντάς μας, ότι ό,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, το έκανε γιατί τάχα ο λαός δεν ήθελε και δεν επέλεξε τη ρήξη.
Όλα αυτά τα λέει, κυρίως για να καθηλώσει δυνάμεις, που νιώθουν απογοητευμένες. Όμως σήμερα πρέπει να δράσουν, να βγουν στο προσκήνιο μαζί με το ΚΚΕ, για να αλλάξει πραγματικά ο συσχετισμός δύναμης. Σήμερα, χρειάζεται ένα ακόμη πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ γιατί τα δύσκολα
δεν πέρασαν, όπως λένε. Είναι μπροστά μας.
Και το Κόμμα μας μπορεί να είναι δύναμη αντίστασης, διεκδίκησης, συσπείρωσης για να ξεκινήσει μια αντίστροφη πορεία. Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους που ανησυχούν μπροστά στις επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή μας. Τη συνέχιση του πολέμου στη Συρία. Τις απειλές για νέες επεμβάσεις. Τις αλλαγές συνόρων. Την τεράστια συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή, με ασκήσεις και γυμνάσια, που παραπέμπουν σε πολεμικές συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας.
Την όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο και την Κύπρο. Μπορούμε να πάμε μπροστά, μπορούμε να κάνουμε πολλά, μόνο με ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ, με ένα πολύ πιο ισχυρό εργατικό-λαϊκό κίνημα, με μια δυνατή αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή συμμαχία. Να μεγαλώσουμε τα εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και με την οποία συμφωνεί κι επαυξάνει η ΝΔ.
Να πληθύνουμε τις εστίες αντίστασης και διεκδίκησης σύγχρονων δικαιωμάτων της νεολαίας και των εργαζομένων. Να νιώσουν πραγματικά αδύναμοι: Κυβερνήσεις και κόμματα, που κάνοντας πράξη τις απαιτήσεις του ΣΕΒ, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών, τσακίζουν τα όνειρα και τη ζωή μας. Να δυναμώσουμε την πάλη ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα πολεμικά σχέδια των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, να δυναμώσει η εναντίωση στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις αιτίες τους.
Να βάλουμε μπροστά, σε πρώτο πλάνο, τις σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας. Όλα αυτά μετριούνται με έναν βασικό δείκτη: Το πόσο δυνατό θα είναι το ΚΚΕ, ακριβώς γιατί είναι η αποφασισμένη δύναμη να μην εγκαταλείψει ποτέ τη θέση της στην εμπροσθοφυλακή των εργατικών και νεανικών
αγώνων.
Γιατί το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις όπως όλοι οι άλλοι, στην ΕΕ, στις ΗΠΑ, στον ΣΕΒ, στο ΝΑΤΟ. Είναι η δύναμη των εργατών, των μισθωτών, που
μπορεί να χαλάσει τα σχέδια των αφεντικών. Είναι η δύναμη των αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών, γιατί τους υπόσχεται ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ελεύθερο χρόνο, διακοπές που τώρα δεν μπορούν να πάνε.
Γιατί το ΚΚΕ δεν μασάει τα λόγια του, δεν χαϊδεύει αυτιά για να κλέψει ψήφους.Αντίθετα αποκαλύπτει τη μεγάλη εικόνα. Δείχνει τον μόνο ελπιδοφόρο
δρόμο για τη διέξοδο υπέρ των εργατικών συμφερόντων, την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Γιατί έχει πρόγραμμα, οργάνωση και σχέδιο, που οδηγεί σε έναν ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με ατμομηχανή την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας και όχι τα κέρδη και τα προνόμια μίας χούφτας εκμεταλλευτών.
Γιατί αποκαλύπτει ότι το «τίποτα δε γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει», είναι το μεγαλύτερο ψέμα, που βέβαια συμφέρει τους εκμεταλλευτές και την εξουσία
τους. Όλα αλλάζουν, όλα μπορούν να αλλάξουν. Όλα γίνονται, αρκεί να το αποφασίσει αυτός που πρέπει να το αλλάξει, ο λαός. Γιατί το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα είναι οι μόνοι που μπορούν να στείλουν τους πλιατσικολόγους, δολοφόνους, ναζιστές της Χρυσής Αυγής εκεί που ανήκουν: Στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, δίπλα στα είδωλά τους, τον Χίτλερ, το Μουσολίνι, το Μεταξά και τον Παπαδόπουλο.
Γιατί το ΚΚΕ αποκαλύπτει τον πραγματικό και μεγάλο ένοχο για τα προβλήματα και τα αδιέξοδα του λαού: Το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό που
προσκυνούν όλα τα άλλα κόμματα. Γιατί το νέο και το σύγχρονο, η ζωή με σύγχρονα δικαιώματα και πραγματική ελευθερία, σημαίνει πριν απ’ όλα να ανατραπεί το σημερινό διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα.
Σε αυτό το δρόμο βαδίζει ανυποχώρητα το ΚΚΕ. Αυτός ο δρόμος οδηγεί σε ξέφωτο υπέρ της λαϊκής πλειοψηφίας. Σχεδιάζουμε αυτή την προοπτική, με σχέδιο και πρόγραμμα επεξεργασμένο. Με την πρωτοπόρα δράση μας μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους και νέους σε πόλεις και χωριά. Οι αλλαγές που έχει ανάγκη η εργατική τάξη, η μικρομεσαία αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι και επιστήμονες θα προέλθουν από τα κάτω.
Με γερή οργάνωση και αγώνα παντού. Με την οικοδόμηση της συμμαχίας τους. Με τη συμπόρευση με το ΚΚΕ και την ισχυροποίησή του παντού.
Στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές και στις ευρωεκλογές. Στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις ομοσπονδίες, στα Εργατικά Κέντρα, σε όλες τις λαϊκές οργανώσεις. Την ισχυροποίηση στους Δήμους και την Περιφέρεια.
Με τη νικηφόρα επανεκλογή εδώ στην Πάτρα του Κώστα Πελετίδη, της Λαϊκής Συσπείρωσης, που σήμερα μετά από μια σχεδόν πενταετή πορεία
εκφράζει και μπορεί να εκφράσει ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις στην Πάτρα:
– που εμφορούνται από το ιδανικό να κάνουν καλύτερη τη ζωή των πολιτών της Πάτρας,
– που διεκδικούν φιλολαϊκά μέτρα που μας πηγαίνουν μπροστά,
– που παίρνουν μέτρα συνεχούς ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων,
– που αναβαθμίζουν την πόλη, την ποιότητα της ζωής των κατοίκων, για
την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου όλων,
– που δεν γίνονται παρατρεχάμενοι της εκάστοτε αντιλαϊκής εξουσίας,
αλλά είναι στην αντιπολίτευση των κυβερνητικών επιλογών που ματώνουν τον
λαό της Πάτρας, της Αχαΐας,
– που κινητοποιούν σε καθημερινή βάση απαιτώντας ότι ανήκει στον λαό
και στους Πατρινούς.
Για αυτό κι έχουν λυσσάξει οι κανίβαλοι και οι νεκρόφιλοι του αντικομμουνισμού που θέλουν να μας γυρίσουν πίσω. Οι προβοκάτσιες και η
χυδαία πολιτική που καλλιεργούν οι μονίμως γονυπετείς τζογαδόροι, τα κάθε είδους απολειφάδια, χρησιμοποιώντας χρηματιζόμενους αυλοκόλακες της
εξουσίας και των μέσων παραπληροφόρησης θα πάρουν την απάντησή τους.
Γιατί ο λαός πραγματικά ούτε ξεχνά, μόνο οργανώνεται και τελικά νικά. Μέσα από το δρόμο της συνεχούς σύγκρουσης και ρήξης, της
προετοιμασίας δυνάμεων, μέσα από την αληθινή ενημέρωση και διαφώτιση, μέσα από τη συνεχή οργάνωση και συλλογική κινητοποίηση δυνάμεων, τη
συνεχή αλλαγή συσχετισμών θα δημιουργούνται οι συνθήκες για τις ριζικές αλλαγές και ανατροπές προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
Μέσα από αυτό το δρόμο θα μπορέσει η κοινωνική συμμαχία να κατακτήσει τη δική της εξουσία, την εργατική εξουσία, με τον λαό στο τιμόνι
της χώρας για την καθολική ευημερία και ανάπτυξη. Στον πυρήνα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, ο λαός και τα παιδιά
του είναι στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής και όχι θεατές στον καναπέ.
Τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τα λιμάνια, οι υποδομές, τα αεροδρόμια, τα εργοστάσια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές απαλλάσσονται
από την ιδιοκτησία μίας χούφτας μετόχων- κηφήνων και γίνονται κοινωνική – κρατική ιδιοκτησία.
Οι εργαζόμενοι αποκτούν λόγο για το πώς, τι, πόσο πρέπει να παραχθεί. Ποιοι κλάδοι πρέπει να αναπτυχθούν, με ποια προτεραιότητα, τι
επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό χρειάζεται. Κίνητρο για την παραγωγή και την ανάπτυξη της οικονομίας γίνονται οι συνεχώς διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες, βάζοντας οριστικό τέλος στον εφιάλτη της ανεργίας.
Ανοίγοντας τον δρόμο να συμβαδίζει η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας με τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Με αυτήν την οικονομία συνδέεται το εκπαιδευτικό σύστημα που προσανατολίζεται στην παραγωγή υψηλά ειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού.
Στην ανάπτυξη της έρευνας που δεν θα γίνεται πατέντα για νέα κέρδη για λίγους, όπως σήμερα, αλλά εργαλείο για την ανύψωση του επιπέδου ζωής
του λαού. Αυτή είναι πολύ σύντομα και περιεκτικά η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Σας καλούμε σε αυτόν το δρόμο να πορευτούμε μαζί. Όλοι μαζί. Το ΚΚΕ είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα του εργατικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας.
Το ΚΚΕ είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που συγκεντρώνει τις μνήμες και τους αγώνες τόσων γενεών. Προχωράμε μπροστά! Δυναμικά!”.
[ad_2]
Source link
