[ad_1]
"If the success was shorter, if we were a normal couple, we would have saved our marriage," said Papamichael several years later to the "Enopio Filiopo" for his marriage with Aliki. At the moment when all this was happening, he blamed the exogenous factors for their separation. In the 1973-1974 season, while playing Bernard So's "My Good Lady", there was no more life together. There were quarrels and endless arguments. He left with the young actor Katia Dandoulaki with whom they had played together at Papaflessa and that with the minister Chaudian and publisher of "Apogevmatinis" Nikos Momferatos . On November 17, 1973, the polytechnic rebellion broke out. When Alice saw through the police of a ruthless young child, he rushed and grabbed his hands with him so I wanted him and I went to the theater to give him the first aid. She had awakened her maternal instinct.
One day she went to her country house for an interview with Maris Skiadopoulos . The show that saw him broken. The house was looted, but not by strangers. Papamichael had come in, had revived what was out of furniture and objects, and on the other he had painted the black walls. Alice shuddered and blinked, and those who were with her that day were terrified by her anger. He informed the police that he filed for a theft complaint. This court lost it, but the glbad was overflowing. During the summer that followed, the 1974 martyrdom of the invasion of Cyprus, which was little to lead the country to war with Turkey and finally the dictatorship was abolished, took his child and s & # 39; Is installed in his mother. Political events overshadowed his own news, but he was certain that the popular couple had finally separated
On the evening of return of Constantine Karamanlis from Paris, Aliki went out on the streets to celebrate with the rest of the Athenians. While he was preparing for the theater the historical work of Georgios Roussos "Manto Mavrogenous" he took the opportunity to appear dressed and dressed as the heroine of the revolution. The play played in the general enthusiasm for the restoration of democracy on October 19, 1974, led by Kostis Michailidis and the music of the returnee Mikis Theodorakis exaltation of the national and moral thought of the democratic citizens of all the factions. Next to her Manos Katrakis Nikitas Tsakiroglou Byron Pallis . The show has become a huge success.
Alice in the role of Sali Bowles did not imitate Minelli because, as she said, "Minnie was wearing a brown wig and was playing the role." Since then, all the transvestites have imitated her. "
That winter, when so much has changed for Greece, Alice has made a fresh start. He introduced to the proposal of state television to play in a series and so on May 5, 1975 he appeared as Queen Amalia in the same series, having Christos Politis next to ] Dimitris Papamichail in the role of Kallergis, as well as in the theater. His charges for each episode was unimaginable for the amount of the season of 25,000 drachmas. The series ended in August 1976. It should be noted that during the referendum, the "Kingdoms or Presidential Democracy" opposed the kingdom, stating that it was a system that belonged to the past
"clbad = "block lazyload" width = "1120" height = "1122" data-src = "/ icon / 1120/1122/1 / 1223429_image_37349.jpg" />
Kambiria "clbad =" block lazyload "width =" 1120 " height = "1122" data-src = "/ icache / 1120/1122/1 / 1223429_image_37349.jpg" />
Kambiria
In the 1975-1976 season the first musical "Kambira" ] inspired by the homonymous film of Fellini with their co-stars Christos Politis ] and Vbadilis Tsivilikas . In the summer of 1976, he opened the Aliki summer theater in Pedion tou Areos, where the popular Theater Manos Katrakis has lived for years. Alice, secretly and quite sneakily, without informing her co-star, claimed and won the theater of an unexpected contest, showing great gratitude towards the great actor who had served her many times. The first work she had staged there was her old, certain success The Temptation of Xenopoulos . A long time ago, she had said in an interview with George Lianes: "I have scratched the taboo of a good girl in me. The good girl is dead. I took twenty years of such coercion, accepted a conjugal relationship that did not dissipate, accepted the handcuffs worn by housewives and little girls, and I was a victim of the myth of the good girl.
(19459007) and Professor Higgins Angelos Antonopoulos ] directed by Dimitris Potamitis. Even though a moderate dancer and song were "authentic," as Manos would have said, she felt that her music was going too far. Let go and the audience started to get to know him. The musicals were multi-faceted, full of emotion and brilliance, dance, nice music and especially rich costumes. Although he was not the first to make a musical, he was the one who imposed Broadway in Greece. He therefore followed "Cabaret" with Danny Katranidis in the role of comber. A work that was very popular at the time, after the film of Bob Fos with Liza Minelli. Alice in the role of Sally Bowles, without imitating Minelli, because, as she said: "Minnie wore a brown wig and played the role, since then, all the transvestites have imitated." In a few years, Greeks would also make "transvestites" with them in all gay clubs in Greece, performing songs from their movies, with which they dreamed and were sometimes identified. In an interview, she told him about "Cabaret": "This work is now more relevant than ever.Now we see and hear people who call themselves neo-Nazis, I'm afraid, and alas, if we succumb and do not tell the truth of the theater scene, then I'm clearly an anti-novice, like any good man, anyway. "
All this euphoria could have brought such happiness to life. His relationship with Momferatos did not seem to lead to their scary marriage. The great publisher did not feel very comfortable with the most recognizable and most popular woman in Greece. The bond ended early enough before he was a victim of the 17 November terrorist organization. Giorgos Eliades was a Cypriot businessman who kept the successful and especially secular restaurant of his era ] Scorpion . The first time that Aliki was in Scorpio was at a reception Momferatos gave for her, the night of her first "Wedding Bed" . The next night, the couple returned to eat. Alice could not leave her eyes. Since then, she left and took her friends with her. Frequent visits led to flirting and finally to love
Christmas of 1978 decided to present him as an official favorite in the established party, he gave such days. The Cypriot businessman had many badets to win the environment. He was educated, very polite, calm and not at all in vain. He did not choose Vouyouklakis to enter artistic circles or to climb socially and economically. She had chosen her as a wife, and that was what she knew. Perhaps for the first time in his life someone loved him without expecting anything to gain from his glow, from the living national myth. So, you love them in all respects. "Somebody Loves Me and Me" singing in his final "Kambira" in the summer of 1979 was effortlessly on the scene, as if the words had been written specifically for the emotional deficiency of "kambira" in the summer of 1979 was ; Alice. The wounds had healed. With him, he traveled a lot, stopped unnecessary night outings and began to isolate them both in the "village", without seeking the presence of third parties
The relationship with Giorgos Eliades went well unexpectedly, but whenever a new emotional crisis erupted on the occasion of his children, he was worried. Believing that marriage would be the only means of binding him definitively, he arranged with the father of Pyrounakis to marry, accepting the condition of absolute secrecy.
But Eliades has had two children in Cyprus since his first marriage, for whom felt a great responsibility and even greater guilt that was far from them. These children inadvertently destroyed, of course, the happiness of the couple. Whenever he heard them tell him how much he missed, he became a raccoon. The fact that they visit them a bit and a little bit was not enough. And it was more and more negative in his prolonged stay in Greece.
At the same time, while magazines were busy with them, theatrical successes continued. In the summer of 1980, he sets up the glamorous operetta "Merry Widow" while the following winter "Julia" by Bernard Slade, directed by Stamatis Fasoulis. Here is his theatrical debut of Denis Mime considered up until then as a successful model. The costumes of the show were signed by Billy Bo a close friend of the latter
Billy Bo, Aliki Vouyouklaki and Vlbadis Bonatsos
That same year he dares to return to the cinema. The famous "Theatrical", adapted to Aliki, entitled "Wicked, crazy woman" inspired by the production company, did not please him, but the film fills the rooms of children, moms and grandmothers. . Encouraged by the notes, he returned immediately after Spyros Nelis but when he tried to transfer a Greek version of "Kabaret" to the screen, he denied him his cinematographic rights and ended up turning it arbitrarily, with an aesthetic he did not abstain from video tapes of the time.
In London, however, a rock opera based on the life and untimely death of the legendary Argentine woman Eva Peron, a woman who began to make an impeccable appearance, was already in London in 1966, as second in to become the first lady of the country, as the husband of the dictator Juan Peron, and to die at the height of his cancer cancer popularity of 33 years. Andrew Lloyd Weber and Tim Rice's "Eve" were a different show from the traditional American musical, without any prose. If anyone considered the rotation of large sets and costumes, it was a blockbuster that only Aliki could bring to Greece. Its creators asked Ms. Vougiouklaki to have a hearing. Fortune wanted it a little before the English saw it as "Lt. Natasha" at the BBC. "Evita" directed by Cypriot director Nikos Charalambous, began playing on December 11, 1981 and had nothing to be jealous of any international production. Alice, like Eva Peron, was exceptionally interpretive, especially in the late scenes, but someone else received the most applause. The rock singer and founding member of the group "Peloma Bokiou", Vlbadis Bonatsos playing the role of Che. Both his explosive personality with the charisma of the stage and the voice added a lot of credit to the Greek performance of the famous rock opera, which was a triumph, fortunately – it cost about 40 million drachmas
Politically, this fall Greece has opened a new page in its history. In the elections of October 1981, the Panhellenic socialist movement and Andreas Papandreou took unprecedented proportions and became the government. The event will play a key role in the social and economic life of the Greeks, and Alice, following the feelings of the people, often lived the interviews of Andreas, not necessarily as a fervent supporter, but reported several movements progressives of the new power. In the coming years, the two main parties would have been actively involved in politics several times, which was no reason to do so. The theater of America continued to fill
The relationship with Giorgos Eliades went off unexpectedly, but whenever a new emotional crisis broke out on the occasion of his children, he was worried. Believing that marriage would be the only means of binding him definitively, he arranged with Mr. Pyrounakis to marry, accepting the condition of absolute secrecy. Thus, without anybody's knowledge, on January 29, 1982, their wedding took place in the chapel of the Metropolis, with the only servants of his faithful emperor Nota Conoposi his friend archaeologist Moumou Iliopoulou and its link Tolis Stamakos . The same evening he was invited to dinner in a cosmopolitan restaurant at Kazere with Kazakos and Laskaris announcing anything.
Eliades confessed, years later, Malvina that he had requested that the marriage be kept secret, so as not to upset the lives of his children in Cyprus. But the one who eventually grew taller was himself. Not taking the distance of the children and sacrificing her personal happiness a few months later, without announcing anything to Alice, opened the door and left her life. There was a phone call to the marathon, he begged him to come back, sometimes he was crying, but all efforts were falling into the void. He eventually gave up all his attempts, knowing that he had lost another love game, so he found himself warm in the arms of the Che-Vlbadis co-star
When he separates from Giorgos Eliades, he finds himself warm in the arms of the costar.
An undisputed protagonist of the major producers
She apologized to the "good girl" that she wanted to see the average Greek woman and she began to overcome herself. Vocabulary, dress code, cosmic outings and photographs signaled a new Vougiouklaki. At the same time, perhaps with the new Greek reality, the new socio-political morality of which they will sweep the whole country. The beginning of this new person was nothing more than the famous cover of August 26, 1982 of the magazine "Tahydromos", which dominated at that time, Aliki almost naked and Vlbadi covering his chest with his arms in the palace of 39, summer of Saint. Theologian. The "old kitten" of good time was now a loving wild cat and the old national boyfriend of Rocka. Of course, all worked well as an advertisement for the international originality of playing "Evita" in a summer theater. During the summer of 1983, he returned to the "Merry Widow" well known and well known with Danny Katranidis and Timo Perlega on his side, but in the winter his business spell was activated. The film that burst at that time was Julie Andrews' "Victor-Victoria" of Blake Edward . It was based on a German film of 1933, so there was no reason to claim the rights of the Hollywood version, but of Rincholt Sintchell. Marios Ploritis undertook the adaptation, led by Giorgos Remoundos and music Thanos Mikroutsikos . The main roles were played by Vlbadis Bonatsos, Elias Logothetis, Giorgos Moutsios and Katiana Balanika. Giorgos Pavrianos hired to write the lyrics of the new songs. He was the one who climbed the famous "The man of my life is me" and he loved it so much that he made his personal motto.
Με την Κατιάνα Μπαλανίκα στο Βίκτωρ- Βικτώρια (1983-1984)
Καθώς στο έργο η Βικτώρια μεταμφιέζεται σε Βίκτωρ, το δίχως άλλο έπρεπε να εμφανιστεί με κοντά, αλά γκαρσόν μαλλιά. Οι διάσημες χρυσές μπούκλες κόπηκαν και η ίδια τις έκλαψε πικρά. Ωστόσο, έγιναν ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο στις 20 Οκτωβρίου 1983 για το περιοδικό ΕΝΑ. Παράλληλα, η προσωπική της ζωή στροβιλιζόταν στους φρενήρεις ρυθμούς του Μπονάτσου. Ή α α ο ο ο ο ο ο ο ο ο ο…………. Οι επισκέψεις στα μπαρ, στα κλαμπ και στο "Εργοστάσιο" που θεωρούνταν ό, τι πιο κοσμικό κι εναλλακτικό εκείνη την εποχή, έπαιρνα κι έδιναν. Σε αυτή την περίοδο ανήκει και η διάσημη πια ατάκα της Αλίκης "Βλάσση μου, εσύ κι εγώ μαζί θα γεράσεις" υπογραμμίζοντας τον μνημειώδη αυτοσαρκασμό της
Το καλοκαίρι του 1984 καθώς ανακαίνιζε το εξοχικό της, της έπεσε η ιδέα να επανασυνδεθεί. καλλιτεχνικά με τον Παπαμιχαήλ σ & # 39; ένα έργο κομμένο και ραμμένο για τους δυο τους, το "Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα" του Γουίλι Ράσελ – η μεταμόρφωση μιας λαϊκής κομμώτριας σε καλλιεργημένη γυναίκα από έναν καθηγητή πανεπιστημίου. Ακόμη μια διεθνής κινηματογραφική επιτυχία στα μέτρα της Αλίκης. Σκηνοθέτης του εγχειρήματος, στην πρώτη τους συνεργασία, ο Ανδρέας Βουτσινάς . Στην πρώτη συνάντηση Μπονάτσου-Παπαμιχαήλ, ο Βλάσσης τον αγκάλιασε, λέγοντάς του: "Σε αγαπώ πάρα πολύ … είσαι ο πατέρας του παιδιού μου!". Οι πρόβες πήγαν μια χαρά, με τη δεύτερη σύζυγο του πρωταγωνιστή Νανά Ειλικρινή να τελεί χρέη βοηθού σκηνοθέτη, αν και η Αλίκη δεν την πολυχώνευε. Στην πρεμιέρα ο Γιάννης αγκάλιασε τους γονείς του, δηλώνοντας πιο ευτυχισμένος από ποτέ.
Με τα χρόνια η Αλίκη είχε αποκτήσει ιδιαίτερη σχέση με την πλατεία. Αν τη μια βραδιά ένα της αστειάκι, ένα σκέρτσο, μια φράση, εκτός κειμένου βέβαια, έπιανε, αν δηλαδή άκουγε ένα γέλιο, ακόμη κι αν προερχόταν από την τελευταία σειρά, την επομένη το επαναλάμβανε. Στο τέλος, με τόσες επεμβάσεις, η παράσταση συχνά έμοιαζε εντελώς άλλη από εκείνη της πρεμιέρας. Αυτό παρατήρησε και ο Βουτσινάς όταν επέστρεψε μετά από έναν μήνα που βρισκόταν στο Παρίσι και πήγε να δει την παράσταση που είχε σκηνοθετήσει. Δεν αναγνώρισε το έργο. "Η Αλίκη είναι κάτι σαν σύγχρονη κομέντια ντελ & # 39; άρτε έλεγε στις παρέες του.
Με τον Δημήτρη και τον Γιάννη
Η απόφασή της το καλοκαίρι του 1986 να παίξει τη "Λυσιστράτη" σε σκηνοθεσία του Αλέξη Σολομού ήταν αφορμή να ξεκινήσει ένας χορός αρνητικών δημοσιευμάτων, καταρχάς για το αν έπρεπε να της επιτραπεί να παίξει στην Επίδαυρο ή όχι. Αλλά δεν μπορούσαν να απορρίψουν παράσταση του "Προσκηνίου" του Σολομού. Στον πόλεμο προστέθηκε σύντομα και η Λυσιστράτη του νεαρού αζάν προβοκατέρ της εποχής Λάκη Λαζόπουλου που με συμμάχους τον Ανδρέα Βουτσινά στη σκηνοθεσία και τους Σταμάτη Κραουνάκη και Λίνα Νικολακοπούλου στη μουσική και στα τραγούδια ανακοίνωσε ότι θα υποδυόταν επίσης την πασιφίστρια της αρχαιότητας. Η Αλίκη, βέβαια, είχε συμμάχους της τον πρώτο διδάξαντα του έργου στη σκηνοθεσία και τον Μάνο Χατζιδάκι στη μουσική.
Όλο εκείνο το διάστημα μέχρι την πρεμιέρα, η μία πλευρά εξαπέλυε κακίες για την άλλη. Είχε καταντήσει το αγαπημένο θέμα του κουτσομπολιού. Ο Λαζόπουλος είχε απασχολήσει τον Τύπο αρκετές φορές μέχρι τότε, μετρούσε κάποιες θεατρικές επιτυχίες, αλλά δεν ήταν ακόμα ο τηλεοπτικός σταρ που θα γινόταν αργότερα. Λίγο πριν από την κάθοδο στο αργολικό θέατρο, η Αλίκη πόζαρε στον φακό του Τάκη Διαμαντόπουλου για το θρυλικό ασπρόμαυρο εξώφυλλο του περιοδικού "Πρόσωπα". Kατέβηκε με αυτοπεποίθηση στο αργολικό θέατρο, επιστρατεύοντας όλα της τα ποιοτικά όπλα, το κοινό της συνέρρευσε κατά μιλιούνια, ενώ μέλη της κυβέρνησης έσπευσαν να πάρουν και εκείνα λίγη από τη λάμψη της επιτυχίας.
Λυσιστράτη
Ωριμότητα με τη συντροφιά ενός νεότερου άντρα
Οι αποθεωτικές κριτικές την έκανα να ονειρεύεται "ποιοτική" στροφή. Η "Φιλουμένα Μαρτουράνο" του Εντουάρντο ντε Φίλιππο, έργο διάσημο διεθνώς από την κινηματογραφική εκδοχή με τους Σοφία Λόρεν και Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, είναι από τους πλέον αβανταβόρικους ρόλους ώριμων γυναικών ηθοποιών. Η Αλίκη δείλιασε, είχε προηγηθεί και η σημαντική ερμηνεία της Λαμπέτη, αλλά όταν δέχτηκε να το σκηνοθετήσει ο Σπύρος Ευαγγελάτος το πήρε απόφαση. Για χάρη του ρόλου έβαψε για δεύτερη φορά στην καριέρα της τα μαλλιά της καστανά, απέκτησε τρεις θεατρικούς γιους και κέρδισε το στοίχημα.
Το καλοκαίρι που ακολούθησε πήρε μια γλυκιά εκδίκηση. Ο Λαζόπουλος ανέβασε στο θερινό θέατρο "Αθήναιον" μαζί με την Άννα Παναγιωτοπούλου την επιθεώρηση "Τι είδε ο Γιαπωνέζος" όπου σατίριζε ανελέητα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρήστο Σαρτζετάκη. Ένα βράδυ κατέφτασαν στο θέατρο δέκα περιπολικά και συνέλαβαν τον κωμικό ηθοποιό με την κατηγορία της εξύβρισης συμβόλου. Το επόμενο πρωινό, στο αυτόφωρο, η Αλίκη, μετά από παράκληση της παραγωγού Νινέτας Λεμπέση υπερασπίστηκε τον Λαζόπουλο με τόση γενναιοδωρία, που οποιαδήποτε μεταξύ τους αντιδικία εξανεμίστηκε κι έγινε φιλία ζωής.
Μετά τη "Φιλουμένα" όμως, έπρεπε να επιστρέψει στα γνωστά της τερτίπια για να ισοφαρίσει. Ένα τέτοιο έργο ήταν το γαλλικό μπουλβάρ "Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά" όπου μια σαραντάρα μαμά ερωτεύεται έναν κατά πολύ νεότερό της άντρα, ενώ η κόρη της έναν κατά πολύ μεγαλύτερό της. Ο ν ό τ τ τ τ τ τ τ τ τ Η Αλίκη, με το που τον είδε, δεν χρειάστηκε τη σύμφωνη γνώμη του σκηνοθέτη Διαγόρα Χρονόπουλου . Ο Κώστας Σπυρόπουλος ήταν απόφοιτος του Εθνικού, ιδιαίτερα ταλαντούχος και ένα πολύ όμορφο αγόρι. Το έργο άνοιξε τη χειμερινή περίοδο 1986-1987 και μέσα σε έναν μήνα από την πρεμιέρα η Αλίκη ζούσε τον ρόλο και στην πραγματική ζωή, τα είχε φτιάξει με τον νεαρό συμπρωταγωνιστή της. Ο Β ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά ά…….. Ο καινούργιος και τελευταίος της δεσμός θα κρατούσε, με όλα τα σκαμπανεβάσματά του κι έναν τουλάχιστον χωρισμό ενδιάμεσα, δέκα χρόνια. Οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες για τη μεγάλη διαφορά ηλικίας απ & # 39; όλες τις πλευρές. Οι συνομήλικές της που γέμιζαν το θέατρο στις απογευματινές παραστάσεις συναινούσαν στο ερώτημά της από σκηνής: "Τι λέτε; Να τον πάρω τον παλίκαρο; ". "Να τον πάρεις, αμέ, να τον πάρεις!" Απαντούσαν εκείνες, κι εκείνη θριαμβευτικά κατέληγε: "Ε, λοιπόν, τρελή είμαι και πολύ καλά κάνω!". Αλλά και στο "Ενώπιος ενωπίω" είπε: "Είμαι ερωτευμένη με έναν νεότερό μου άντρα. Πειράζει; Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα ".
Η Αλίκη δεν είχε καν ρυτίδες. Τα χρόνια, παρ & # 39; όλα αυτά, περνούσαν και όσο και να παρέμενε το πρόσωπο αναλλοίωτο, η ωριμότητα πρόδιδε το επερχόμενο γήρας. Ξορκίζοντας το έλεγε: "Το δίκαιο είναι να πεθάνω νέα".
Το 1989 συνέλαβε την ιδέα να κάνει ακόμα μια τολμηρή, εμπορικά τουλάχιστον, θεατρική κίνηση. Αποφάσισε να παίξει έναν μονόλογο που έκανε θραύση στη βρετανική σκηνή, το «Σίρλεϊ Βαλεντάιν» του Γουίλι Ράσελ, καπαρώνοντας τον Μίνωα Βολανάκη. Πρόκειται για τον ρόλο μιας μικροαστής νοικοκυράς που νιώθει παγιδευμένη στη ρουτίνα της κουζίνας της και αποφασίζει την ηρωική της απόδραση. Ένα έργο όπου δράμα και κωμωδία εναλλάσσονται, ιδανικό για να αποδείξει για μια ακόμη φορά τις υποκριτικές της δυνατότητες. Η μουσική ήταν του Σταμάτη Κραουνάκη και οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου. Η συνεργασία τους με την εθνική σταρ γέννησε ένα ακόμα πνευματικό παιδί: το «Τραγούδι της Αλίκης». Το τραγούδησε η ίδια ως γκεστ-σταρ στον πρώτο δίσκο του Κώστα Μακεδόνα «Δεν έχω ιδέα»με τον διάσημο πια στίχο: «Πληρώσαμε και πρόστιμο Αλίκη Βουγιουκλάκη, στην ιστορία φύσηξε καινούργιο αεράκι». Στο τέλος της ίδιας χρονιάς συμμετείχε στο εορταστικό πρόγραμμα του Διονύση Σαββόπουλου στην εκπομπή της Κρατικής Τηλεόρασης «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Αγκαλιασμένοι τραγούδησαν το «Νιάου, νιάου, βρε γατούλα», παραλλάσσοντας τους στίχους τους με αυτούς της «Συννεφούλας».
Σαν να πήρε θάρρος από τα καλά λόγια που όλο και πιο συχνά άκουγε και αποφάσισαν με τον Βολανάκη να κατέβουν στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 1990 με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Μπορεί να ανέχτηκαν μια αριστοφανική ηρωίδα, αλλά να τολμήσει να παίξει τραγωδία πήγαινε πολύ! Με το που ανακοινώθηκε και πολύ πριν από την πρεμιέρα, ο χορός των αρνητικών σχολίων ξεκίνησε πάλι. Αρχικά, η πρόταση απορρίφθηκε κι εκείνη το πήρε ως πολιτική επίθεση. Τελικά, μπήκαν τα μεγάλα μέσα και η «Αντιγόνη» εντάχθηκε στο πρόγραμμα της Επιδαύρου. Μπορεί να έσπευσε να τη συνδράμει ακόμα και ο Μίκης Θεοδωράκης στη μουσική, ωστόσο όλη η διανοούμενη Αθήνα περίμενε την καταβαράθρωσή της. «Με περιμένουν στημένοι στην Επίδαυρο» έλεγε λίγο πριν από την πρεμιέρα και, δυστυχώς, θα τους δικαίωνε.
Ακολούθησε το «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τένεσι Ουίλιαμς με τον Ανδρέα Βουτσινά, ο οποίος δήλωνε σε συνέντευξη: «Στις πρόβες ήταν μια ηθοποιός που μπορώ να τη συγκρίνω με τις καλύτερες ηθοποιούς που έχω δουλέψει μέχρι τώρα. Έζησα στιγμές καταπληκτικές. Δεν θυμάμαι να έχω δει πρόβα, ιδίως της πρώτης πράξης, που να μην έχω δακρύσει. Η Βουγιουκλάκη είναι δεμένη μ' ένα παρελθόν, όπως ένας ναρκομανής που πλέον δεν χρειάζεται ναρκωτικά. Δεν είναι κωμική ηθοποιός. Το κωμικό της στοιχείο είναι φτηνό. Το δραματικό της στοιχείο είναι κάτι φοβερά αυθεντικό. Κάτι που δεν συγχρονίζεται με την εμφάνισή της και το παρελθόν της, κάνοντάς το ακόμα πιο δραματικό και τραγικό. Κι αυτό, βέβαια, δεν θέλει να το χρησιμοποιήσει ποτέ».
Από την παράσταση εκείνος που τελικά βγήκε κερδισμένος ήταν ο Κώστας Σπυρόπουλος στον ρόλο του Τσανς, του ζιγκολό της αποτραβηγμένης σταρ Αλεξάντρα ντελ Λάνγκο. Ήταν λες και ολόκληρη η παράσταση να είχε στηθεί για να αναδειχτεί το ταλέντο του. Κατά τα άλλα, έλειπε η ποίηση του Ουίλιαμς και το δράμα και η αγωνία μιας γυναίκας που τρέμει τις ρυτίδες που κάνουν την εμφάνισή τους στο πρόσωπό της. Η Αλίκη δεν είχε καν ρυτίδες. Τα χρόνια, παρ' όλα αυτά, περνούσαν και όσο και να παρέμενε το πρόσωπο αναλλοίωτο, η ωριμότητα πρόδιδε το επερχόμενο γήρας. Ξορκίζοντας το έλεγε: «Το δίκαιο είναι να πεθάνω νέα».
Με τον Κώστα Σπυρόπουλο
Η αναπάντεχη αυλαία και οι τίτλοι τέλους
Το χειμώνα του 1991-1992 γιόρτασε τα εικοσάχρονα του θεάτρου «Αλίκη» με το «Κυρία δεν με μέλει»αλλά στο τέλος της σεζόν ένα γεγονός ήρθε να ταράξει την ηρεμία της. Η Καρέζηη οποία τα τελευταία δύο χρόνια πάλευε με τον καρκίνο, είχε φτάσει στο τέρμα της διαδρομής της. Λίγο πριν από το τέλος, ζήτησε από την καλή της φίλη να πάει να την δει. Έμειναν μόνες για κάποια ώρα και ποτέ κανείς δεν έμαθε τι ακριβώς είπαν. Στις 29 Ιουλίου 1992, την ημέρα της κηδείας της Τζένης, η Αλίκη σπάραξε, τόσο μπροστά στις κάμερες όσο και πίσω από αυτές. Αρκετοί αμφισβήτησαν τον πόνο της. Στους οικείους της είπε: «Πήρα μια γεύση από τη δική μου κηδεία».
Αλλά σύντομα ένας ακόμα φίλος θα έφευγε. Ο ιδιαίτερα σημαντικός, τόσο για την Αλίκη όσο και για την Ελλάδα, Μάνος Χατζιδάκις. Καθώς περνούσε δύσκολες ώρες με την υγεία του, ένα βράδυ καλύφθηκε με ένα μεγάλο καπέλο και γυαλιά και, εισβάλλοντας από την πίσω πόρτα του ιδιωτικού νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν, πήγε να του συμπαρασταθεί. Είπε στον γιο του, Γιώργο Χατζιδάκι: «Δεν χρειάζεται να μάθει κανένας γι' αυτήν τη συνάντηση. Γι' αυτό ήρθα τέτοια ώρα. Ό,τι χρειαστεί ο Μάνος να ξέρεις ότι εγώ είμαι δίπλα σου και ηθικά και υλικά…». Ο μεγάλος συνθέτης έφυγε στις 15 Ιουνίου 1994. Την ίδια μέρα, σε ραδιοφωνική εκπομπή που παραχώρησε στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδηείπε για εκείνον: «Ο Μάνος δεν είχε ηλικία, ήταν ο νεότερος απ' όλους, ο πιο πρωτοποριακός, ο πιο μοντέρνος. Είναι πάντα ένα άστρο».
Οι πρώτες δυσοίωνες ειδήσεις ήρθαν από εξετάσεις που έκανε στη Γερμανία. Ξέσπασε σε λυγμούς μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, λέγοντας ότι το μόνο που ήθελε εκείνη τη στιγμή ήταν να γυρίσει πίσω και να σφίξει τον γιο της στην αγκαλιά της. Το επόμενο ταξίδι που της κανονίζουν είναι στη Βοστώνη, όπου εξετάστηκε στο Mbadachusetts General Boston. Εκεί ενημέρωσαν τους οικείους της ότι είχε μόλις είκοσι μέρες ζωής, κάτι που της απέκρυψαν.
Μετά την πετυχημένη τους συνεργασία με την Πατεράκη στην 5η εκδοχή του «Ωραία μου κυρία», ξαναένωσαν τις δυνάμεις τους για το απαιτητικό εγχείρημα της «Μελωδίας της ευτυχίας». Το κλασικό μιούζικαλ ανέβηκε τον Νοέμβριο του 1994 με την Αλίκη ως εικοσάρα καλόγρια Μαρία που καλούνταν να κάνει τη νταντά των παιδιών του πλοιάρχου Φον Τραπ. Το καλοκαίρι πέρασε άλλη μια φορά ανέμελα στον Θεολόγο, δίπλα στο κύμα, με τους αγαπημένους της συγχωριανούς και με τους πάντα αναρίθμητους καλεσμένους της. Το φθινόπωρο εκείνο παρευρέθηκε στο 36ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εκεί απ' όπου είχε ξεκινήσει τριάντα έξι χρόνια πριν με τη «Μανταλένα». Όταν ανέβηκε να απονείμει το βραβείο ερμηνείας καλύτερου αντρικού ρόλου, ο εξώστης βρήκε την ευκαιρία να την χλευάσει και να την αποδοκιμάσει. Απευθύνθηκε σ' αυτούς: «Θέλω να σας ακούσω ως το τέλος. Μου αρέσει. Διασκεδάζω με σας. Με μένα ονειρευτήκατε από τις οθόνες κι εσείς είστε ακόμα στον εξώστη». Ένα ακόμα χτύπημα κάτω από τη ζώνη από μια κατηγορία ανθρώπων που υποτίθεται ότι εκτιμούν τον πολιτισμό. Επέστρεψε στο κάθισμά της, κουλουριάστηκε μέσα του και άρπαξε το χέρι του Μιχάλη Κακογιάννη που καθόταν δίπλα της για να νιώσει λίγη συμπαράσταση.
Η Μελωδία της Ευτυχίας
Οι πρώτες μικροενοχλήσεις άρχισαν τον πρώτο χειμώνα της «Μελωδίας», αλλά δεν έδωσε πολλή σημασία. Ως αρρωστοφοβική, δεν ήθελε νταραβέρια με γιατρούς και εξετάσεις. Τους απέφευγε, και μέχρι τότε το κορμί της δεν την είχε προδώσει. Η «Μελωδία της ευτυχίας» μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη, ως είθισται, το Πάσχα του 1996. Η Αλίκη ήταν εμφανώς κουρασμένη. Κάθε βράδυ, σε μια σκηνή που γονάτιζε, χρειαζόταν το χέρι της «ηγουμένης» Μάρθας Βούρτση για να σηκωθεί όρθια. Τα βράδια ήταν αδύνατον να βγει έξω να φάει και έσπευδε να κρυφτεί στη σουίτα-καταφύγιό της σαν λαβωμένο ζωάκι. Την ταλαιπωρούσαν η κοιλιά και τα πνευμόνια της. Έπαιρνε μόνο αντιβίωση και νόμιζε ότι σύντομα θα περνούσε. Ένας φίλος της κανόνισε να κάνει αξονική τομογραφία. Οι γιατροί δεν του έκρυψαν την αλήθεια, ούτε και σ' εκείνη. Ειδοποιήθηκε αμέσως ο αδελφός της Τάκης, ο οποίος, σοκαρισμένος, πήρε την πρώτη πτήση για Θεσσαλονίκη. Με χίλια ζόρια την έπεισαν να διακόψει αμέσως τις παραστάσεις και να επιστρέψει στην Αθήνα για εκτενείς εξετάσεις. Στις 28 Απριλίου 1996 έδωσε την τελευταία παράσταση της «Μελωδίας της ευτυχίας», υποσχόμενη στο θεσσαλονικιώτικο κοινό ότι θα επέστρεφε για να συνεχίσει τις παραστάσεις.
Τις επόμενες ημέρες ξεκινούσε μια σειρά από επισκέψεις σε σπουδαίους γιατρούς. Εν τω μεταξύ, ο Παπαμιχαήλ, χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει, έδωσε συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ και την καθύβρισε. Όταν φίλοι της δημοσιογράφοι την έψαχναν για να το σχολιάσει, εκείνη μόλις μάθαινε, μέσες-άκρες, την αλήθεια, ότι δηλαδή είχε καρκίνο στο πάγκρεας. Οι πρώτες δυσοίωνες ειδήσεις ήρθαν από εξετάσεις που έκανε στη Γερμανία. Ξέσπασε σε λυγμούς μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, λέγοντας ότι το μόνο που ήθελε εκείνη τη στιγμή ήταν να γυρίσει πίσω και να σφίξει τον γιο της στην αγκαλιά της. Το επόμενο ταξίδι που της κανονίζουν είναι στη Βοστώνη, όπου εξετάστηκε στο Mbadachusetts General Boston. Εκεί ενημέρωσαν τους οικείους της ότι είχε μόλις είκοσι μέρες ζωής, κάτι που της απέκρυψαν. Το αλάνθαστο ένστικτό της όμως της έλεγε ότι αντιμετώπιζε κάτι τρομακτικά σοβαρό. «Παρακαλώ, προσευχηθείτε για μένα» ήταν τα τελευταία της λόγια προς τους δημοσιογράφους.
Τα τελευταία λόγια της Αλίκης
Εισήχθη στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών την επομένη της άφιξής της από την Αμερική. Το όνομα που έδωσε κατά την εισαγωγή της ήταν Λίζα Παπασταύρου. Οι επόμενες εξήντα πέντε ημέρες στη σουίτα 905 του 9ου ορόφου θα περνούσαν με πολλή αγωνία και πολλή στοργικότητα από το άμεσο περιβάλλον της και με πολλούς φίλους που αδημονούσαν για τη δική τους προβολή περισσότερο. Κοκέτα όπως πάντα, την επισκεπτόταν ο προσωπικός της κομμωτής για να της φτιάχνει τα μαλλιά. Είχε την τύχη να μην πονάει, οι μεταστάσεις δεν έφτασαν στα οστά, και γενικά απολάμβανε μια ποιότητα νοσηλείας που της έδινε αισιοδοξία. Στην είσοδο είχαν κατασκηνώσει όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί της Αθήνας. Ήταν πια θέμα ημερών.
Όταν πλέον η κατάσταση ήταν μη ανατρέψιμη και η Αλίκη σχεδόν σε κώμα, ο Γιάννης έκρινε ότι είχε δικαίωμα και ο πατέρας του να την δει για τελευταία φορά. Η ίδια του το είχε απαγορεύσει, ως αντίδραση στην κατάπτυστη συνέντευξη που είχε δώσει λίγο καιρό πριν. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ πλησίασε το κρεβάτι, έμεινε μετέωρος και απελπισμένος να την κοιτάζει και ψιθύρισε: «Ρε Πίπη, πάμε να φύγουμε από εδώ».
Ανήμερα των γενεθλίων της, στις 20 Ιουλίου, αν και εξακολουθούσε να έχει επαφή με το περιβάλλον, βρισκόταν σε λήθαργο. Το πρωί της Τρίτης 23 Ιουλίου, στις 10:15, έσβησε στα χέρια του αδελφού της Τάκη.
Τρεις μέρες κράτησε το λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης. Η πομπή της νεκροφόρας πέρασε μπροστά από το θέατρο «Αλίκη», όπου ακόμα φιγουράριζε η ταμπέλα της «Μελωδίας της ευτυχίας». Η κηδεία ήταν ογκώδης κι έφτανε μέσω τηλεόρασης σε κάθε ελληνικό σπίτι. Όταν άνοιξε το φέρετρο, όλοι είδαν έντρομοι ένα εξωφρενικά μακιγιαρισμένο πρόσωπο, με τα ξανθά μαλλιά απλωμένα σαν Μέδουσας, ένα πρόσωπο που δεν θα ήθελαν να το συνδέσουν με εκείνη. Μια φωτογραφική κάμερα πέρασε αστραπιαία από πάνω του, ζουμάροντας στη νεκρή. «Όταν φύγω, θα γίνει ξαφνικά. Πείτε πως χάσατε μόνο ένα χαμόγελο» είχε πει σε ανύποπτο χρόνο. Η Ελλάδα, εκείνη την ημέρα, όντως αποχαιρετούσε το πιο πλατύ, το πιο γενναιόδωρο, το πιο αισιόδοξο χαμόγελο που φώτισε ποτέ τα γκρίζα αδιέξοδά της.
Συγγενείς και φίλοι αποχαιρετούν την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην τελευταία της κατοικία. Η κηδεία της ηθοποιού έγινε την Πέμπτη 25 Ιουλίου 1996. Φωτο: ΑΠΕ/ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΟΓΙΑΝΝΗ
Δείτε μια επιλογή φωτογραφιών από περιοδικά της εποχής
Ευχαριστούμε τον Νίκο Χαρλαύτη για την παραχώρηση του αρχείου του
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αργυρόπουλος Μιχάλης, «Βασίλισσα Αλίκη», LIFE&STYLE, Αύγουστος 2005
Δαλιανίδης Γιάννης, Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ, Καστανιώτης, Αθήνα 2005
Δελαπόρτας Μάκης, Αλίκη Βουγιουκλάκη – Λεύκωμα, Περιοδικός Τύπος Α.Ε., Αθήνα 1998
Επανατύπωση σελίδων τ υ «Ρομάντζου» του 1973, OUGH, τεύχος 05, άνοιξη 2013
Κουσουμίδης Μαρίνος, Αλίκη, Κάκτος, Αθήνα 1979
Μιχαηλίδης Ν.Φ., «Αλίκη – Αυλαία», Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 24 Ιουλίου 1996
Μπουνιάς Αλκίνοος, Η Αλίκη και οι Άλλοι, Ευρωπρές, Αθήνα 1984
Πανούση-Παπαδάκη Βίκη, Αλίκη Βουγιουκλάκη – Super Star, Publishing House Spring, Αθήνα 1990
Παυριανός Γιώργος, αφιέρωμα στην Α. Βουγιουκλάκη, ATHENS VOICE, τεύχος 232, 30 Οκτωβρίου 2008
Πολίτη Τίνα, Λάλας Θανάσης, «Το φαινόμενο Α.Β.», Το άλλο Βήμα, Κυριακή 28 Ιουλίου 1996
Πουλάκης Στέλιος, Εξομολογήσεις εκ βαθέων, Καστανιώτης, Αθήνα 1999
Τριανταφυλλίδης Ιάσονας, Βουγιουκλάκη Αλίκη, «Αλίκη Βουγιουκλάκη – Μάνος Χατζιδάκις», Αυλαία 07, ΒΗΜΑGAZINO
Συνέντευξη Α. Βουγιουκλάκη στον Άρη Δαβαράκη, ΠΡΟΣΩΠΑ, τεύχος 9, Ιούλιος 1986
Συνέντευξη Α. Βουγιουκλάκη στον Χρήστο Παρίδη, SL, τεύχος 19, 1992
Συνέντευξη Α. Βουτσινά στον Χρήστο Παρίδη, SL, τεύχος 22, 1993
Χαριτοπούλου Μαλβίνα, Γλυκό κορίτσι, Αστάρτη, Αθήνα 1997
[ad_2]
Source link
